Najpierw w jego ustach pojawiają się niewielkie szpileczki i kąśliwości, które z czasem narastają. Złośliwość przeplata się z uczuciem, ponieważ narcyz wie, że musi utrzymać iluzję, że związek jest wart ocalenia. Osoba, która jest związana z narcyzem, podlega ciągłej krytyce. Do najczęstszych fraz, które słyszy, należą: Nawet niegotowy na rodzicielstwo, ale właściwy mężczyzna, wie jak się w tym czasie zachować. Jest wsparciem dla swojej kobiety i nie uważa, że ciąża dotyczy tylko żony. Narcyz jest zniesmaczony, a jeśli nie jest zniesmaczony to znaczy, że jest po prostu nieobecny, znaczy się poszedł se w cholerę. W sensie, że do domu wraca późno. Jednym z ważniejszych sygnałów mówiących o tym, że jesteś w relacji z narcyzem jest chaos. Jednego dnia możesz być idealizowany, wzmacniany, a drugiego obwiniany i krytykowany. W relacji z taką osobą, słowa nie idą w parze z czynami. Inną cechą relacji jest kłamstwo, narcyz będzie cię okłamywał nawet wtedy, kiedy będziesz Odzwierciedlają to dwa mity: o Narcyzie, który zakochał się we własnym widoku odbitym w wodzie, i o Meduzie, która zginęła, gdy dostrzegła swe przerażające oblicze na tarczy Perseusza Czy można naprawdę i ostatecznie uwolnić się od narcyza? Poniżej 9 sygnałów, że naprawdę Ci się to udało. 1. Już nie przeglądasz jego profili w mediach społecznościowych. Dzisiejsza technologia jest niestety ogromnym zagrożeniem jeśli chodzi o toksyczne relacje. Z jednej strony ułatwia wszelkiego rodzaju psychopatom śledzenie Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. Kobieta jest własnością psychopaty, on nie chce się nią dzielić z kimkolwiek, oczekuje od niej ciągłego zainteresowania. Zwykle próbuje uzależnić ją od siebie – mówi Andrzej Cichocki, prawnik, life coach i trener biznesu. Renata Kim: Kim jest narcystyczny psychopata? Andrzej Cichocki: To zwykle osoba inteligentna, bardzo elokwentna, o dużym uroku osobistym, co oczywiście powoduje, że łatwo nawiązuje kontakty. Zawsze musi brylować i być na pierwszym planie. Takie osoby zawsze mają zawyżoną samoocenę – ale tę cechę nie zawsze rozpoznajemy od początku, z reguły potrzebujemy trochę czasu. Taki człowiek z łatwością kłamie i manipuluje innymi, oczywiście bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia. Nie potrafi odczuwać emocji innych osób, ma zerową empatię. Jest impulsywny i słabo kontroluje emocje. Dla psychopaty nie istnieją żadne autorytety poza nim samym, nie przestrzega żadnych reguł. Potrzebuje adrenaliny i agresji – to między innymi go napędza. No i nie czuje żadnej odpowiedzialności za swoje reakcje, czyny. Liczy się tylko on. Ludzie z cechami narcystycznymi wierzą, że są wyjątkowi i już. Z jednej strony bardzo pewni siebie, przekonani o swoich talentach, mocy, nieomylności, a z drugiej chwiejni, wylęknieni, z obniżoną samooceną. Czy narcyz może być wrażliwy, delikatny i czuły? Czy narcyzm zawsze oznacza to samo? Osoba mająca skłonności narcystyczne potrafi być arogancka i egocentryczna, ale też wrażliwa na krytykę, nawet konstruktywna opinia, skutkuje wycofaniem. Występują dwa oblicza narcyzmu: narcyz wielkościowy i narcyz wrażliwy. Wrażliwy narcyz często czuje zawstydzenie. Narcyz: jak go rozpoznać?W rozumieniu klinicznym narcyzm jest zaburzeniem osobowości, zgodnie z DSM-5, czyli klasyfikacją zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Jednak, aby osobowość można było uznać za zaburzoną, musi ona „rodzić” wzorzec myślenia i zachowania, który sprawia, że osoba nie jest w stanie funkcjonować w społeczeństwie. Na przykład może nie być w stanie przestrzegać podstawowych zasad społecznych lub utrzymać języku potocznym „narcyzm” nie odnosi się do zaburzenia klinicznego. Raczej przedstawia kłopotliwą osobowość, która powoduje u innych ludzi wielki niepokój i konflikty. Typowy styl funkcjonowania narcyza powoduje duże cierpienie członków rodziny i przyjaciół, a czasem nawet nieznajomych. Niestety, narcyz bardzo często zaprzecza temu, co robi i nie widzi cierpienia, jakie wyrządza zauważyli, że osoby mające skłonności narcystyczne dzielą się na dwa typy: narcyz wielkościowy i narcyz wrażliwy. Pierwsi charakteryzuje się ekstrawersją, niskim neurotyzmem i jawnie wyrażanym poczucia wyższości. Podczas gdy wrażliwy narcyz cechuje się wysokim neurotyzmem oraz występowaniem skrajnych uczuć, np.: nadmiernej dumy i głębokiego wstydu. Wrażliwy narcyz jest o wiele bardziej subtelny i trudniejszy do rozpoznania. Osoby bliskie zazwyczaj opisują taką osobę jako zamartwiającą się, negatywnie nastawioną, krytykującą i przyjmującą postawę obronną. Jako czynniki kształtujące wskazuje się na styl wychowawczy bazujący na „miłości warunkowej”, uzależnionej od osiągnięć lub posiadanych 6 jego najczęstszych cech u osób, które mają w sobie wrażliwego zamknięty w sobie. Jeśli jesteś wrażliwym narcyzem, masz zdecydowanie introwertyczną osobowość. Wydajesz się być nieosiągalny, nieprzyjazny, czasami nawet zimny. Aby zdjąć z siebie pancerz, potrzebujesz naprawdę dużo czasu. Musisz mieć też sporo przestrzeni dla siebie, wszystko dla równowagi psychicznej. Gdy wychodzisz do ludzi, stronisz od tłumów – zdecydowanie wolisz cichy kąt niż gwarne Masz neurotyczną osobowość. Jeśli jesteś wrażliwym narcyzem, najprawdopodobniej masz wysoki poziom neurotyzmu. Neurotyzm charakteryzuje się wysokim lękiem, depresyjnością, wrogością, samoświadomością, wrażliwością. Jeśli masz zarówno wysoki poziom neurotyzmu, jak i egocentryzm, prawdopodobnie zamartwisz się głównie o swój status, wygląd, perspektywy kariery, oszczędności, związek lub cokolwiek innego, co buduje twój obraz w oczach Lubisz uwagę innych. Chcesz przeglądać się w oczach świata, dlatego stale poszukujesz „naturalnych” możliwości autopromocji. Szczególnie chętnie podejmujesz się zadań, które inni zauważą. Niechętnie godzisz się na robienie rzeczy, które zwykle pozostają niezauważone. Jeśli ukończenie godnego uwagi zadania nie przyniesie ci wyróżnienia, którego szukałeś, to dołożysz wszelkich starań, aby pokazać, jak wiele cię to kosztowało. 4. Łatwo się obraz siebie podzielony jest na pozytywny i negatywny. Choć charakteryzuje cię nadmierna duma, łatwo cię zawstydzić, a nawet zranić. Ten podział sprawia, że jesteś nadwrażliwy nawet na delikatne opinie i konstruktywną krytykę. Otrzymując pozytywne informacje zwrotne o sobie, jesteś w stanie ukryć negatywny, pełen wstydu obraz siebie. Tak naprawdę ukrywasz go przed własnym świadomym umysłem. Ale kiedy postrzegasz czyjąś opinię, jako negatywną, bardzo szybko wpadasz w poczucie niechęci i Winisz innych za swoje błędy. Rzadko też przyjmujesz odpowiedzialność za swoje działania. Gdy coś pójdzie nie tak, masz wrażenie, że to nie twoja wina. W twoim mniemaniu to raczej inne osoby lub okoliczności są winne za wszelkie niepowodzenia. Jeśli złamiesz obietnicę złożoną znajomemu, to dlatego, że twój szef jest zbyt wymagający i musiałeś zostać dłużej w pracy. Jeśli nie przychodzisz na czas do pracy, to dlatego, że twój współlokator zajmuje łazienkę każdego ranka. Jeśli nawet przyznasz się do jakiś błędów, jest to pozbawiona poczucia winy, żalu lub wyrzutów Bierzesz, ale rzadko chcesz otrzymać więcej niż dajesz. Niechętnie pierwszy płacisz za kawę, dokładasz się do wspólnego prezentu dla przyjaciół, rzadko też robisz komuś bliskiemu miłą niespodzianki. Jeśli mimo wszystko zdecydujesz się coś podarować, to prawdopodobnie dlatego, że może to przynieść jakąś Narcyz Narcyz - W mitologii greckiej syn boga rzeki Kefisos i nimfy Liriope. Piękny młodzieniec wzgardził miłością nimfy Echo, za co został przez Afrodytę ukarany nie dającą się spełnić miłością do samego siebie. Gdy Narcyz pił wodę ze źródła, zobaczył tam własne odbicie i zakochał się w nim. Umarł z tęsknoty za nieosiągalnym przedmiotem swojej miłości, po śmierci został zamieniony w kwiat o zimnej, obojętnej urodzie, nazwany jego imieniem. Stał się on później atrybutem boga podziemi Hade-sa. Narcyz - symbol próżności, miłości samego siebie (zwłaszcza własnej uro¬dy), skłonności do zamykania się w so¬bie; kapryśność, introwersja. Narcyzm - termin użyty po raz pierwszy w 1899 r. przez S. Freuda w jego psychoanalizie, oznacza autoerotyzm, stan zakochania w sobie. Później pojęcie rozumiane sze¬rzej - jako odczuwanie silnych uczuć pozytywnych w stosunku do siebie. Mi¬łość samego siebie (narcyzm) powsze¬chnie uznaje się za zjawisko raczej negatywne. Z poglądem tym polemizuje E. Fromm („O sztuce miłości"): ten jest wspaniałym i prawym człowiekiem, kto kochając siebie, w ten sam sposób kocha wszystkich. L Krasicki „Żonamodna" -Bohaterka satyry nie ma imienia i nazwiska, jest więc symbolem oświeceniowej modni-si, kobiety próżnej, w bezmyślny sposób goniącej za modą. Jej główną troską są coraz to nowe suknie, powozy, zawsze odpowiednia oprawa dla własnej osoby. Nie dba o ? męża, nie liczy się z nim, pogardza służbą, którą traktuje przed¬miotowo. Chce być zawsze ośrodkiem zainteresowania. Niemcewicz „Powrót posła" - Po¬dobną do żony modnej postacią jest Starościna: skupiona na sobie, swoich dolegliwościach (głowa mi źle robiła przez noc całą jestem w strasznej feb-lesie). Starosta wie, że żona ma głowę nabitą dymem romansowym, toteż każde z nich ma swój odrębny świat. Ona ciągle buja w obłokach, wielką przyjem¬ność sprawia jej absorbowanie swoją osobą całego otoczenia. Inni ludzie (mąż, pasierbica, znajomi) interesują ją o tyle, o ile może się w nich „przeglądać jak w lustrze" i potwierdzać swoją war¬tość. F. Schiller „Rękawiczka" - Elemen¬tów narcystycznej postawy można się dopatrzeć w bohaterce ballady -Marcie, której ciągle nie dość hołdów i która - aby zaspokoić miłość własną - wy¬stawia na śmiertelnie niebezpieczną próbę rycerza Emroda (trudno się dzi¬wić, że rzucił rękawiczkę i odszedł). J. Słowacki „Fantazy" - 1) Hrabia Fantazjusz ma wiele cech narcystycz¬nych (por. Hrabia z „Pana Tadeusza" oraz Zygmunt Korczyński z „Nad Nie¬mnem"). Fantazy jest bardzo bogaty, toteż może sobie pozwolić na wiele kaprysów (właśnie fantazji), jak np. częste przebywanie za granicą, lubowa¬nie się w najnowszej modzie. Podczas rozmowy z Rzecznickim porównuje sie¬bie do Adonisa, któremu żadna kobieta nie powinna się oprzeć. Skupiony jest na sobie, życie to dla niego kolejne wy¬zwania (wygrana w karty, zdobycie Dianny), w których wyniku ciągle po¬twierdza swoją wartość. 2) Jego kobie¬cym odpowiednikiem jest hrabina Idalia - kobieta bogata, próżna, którą bawią wszelkie skomplikowane romanse, in¬trygi, jako że wnoszą w życie element niespodzianki, dreszczyk emocji (scha¬dzka z Fantazy m w cmentarnej kaplicy). Chce wyglądać pięknie, zachwycać wszystkich, z życia brać tylko same przyjemności. A. Mickiewicz „Pan Tadeusz" - 1)Porównywalna z Idalia jest Telimena, kobieta piękna, choć już nie najmłodsza, przywiązująca ogromną wagę do wyglądu zewnętrznego, pragnąca zwracać na siebie uwagę, absorbować towarzyst¬wo swoją osobą. Strojnisia, kokietka poszukująca męża, lubująca się w gór¬nolotnych rozmowach o sztuce, pięknie obcych krajobrazów. 2) Zbliżone upo¬dobania ma Hrabia, którego swojskość Soplicowa nudzi i razi. Nie interesują go sprawy kraju (walka, poświęcenie), po¬nieważ jest typem pięknoducha, który pragnie przejść przez życie, dostrzega¬jąc tylko to, co wykwintne i doskonałe lub dostarczające emocjonujących wra¬żeń. H. Balzac „Ojciec Goriot" - Obie córki Goriota (Anastazja i Delfina) odznacza¬ją się cechami narcystycznymi. Obie nastawione są na czerpanie z życia przyjemności: poczynając od stosowne¬go małżeństwa, przez wygląd zewnętrz¬ny (ciągle nowe kreacje), który zapewni im akceptację w salonach i dobrą pozy¬cję towarzyską, aż do pragnienia posia¬dania kochanka, co składa się na pełen obraz kobiety z wyższych sfer. Obie córki nie zwracają uwagi na ból, jaki sprawiają ojcu (wyciskają go jak cyt¬rynę), żadna też nie zjawi się w momen-cie jego śmierci (nie mają czasu, nie wypada) ani na pogrzebie. Kiedy Ras-tignac zawiadamia Delfinę o ciężkim stanie jej ojca, ta martwi się tylko o to, żeby nie płakać, bo na balu będzie miała zaczerwienione oczy. B. Prus „Lalka" - Izabela Łęcka wy¬chowana w zbytku i luksusie, lubi ota¬czać się kosztownymi rzeczami, na co dzień obcować z pięknem (w jej pokoju znajduje się popiersie Apollina). Kobie¬ta bardzo urodziwa, choć chłodna i wy-rachowana, niezdolna kochać nikogo poza samą sobą. Gdy Wokulski zatrosz¬czył się serdecznie o Łęckiego, ten powiedział: Belcia tego nie potrafi. Po¬trafi natomiast brylować w towarzystwie, błyszczeć w czasie kwest wiel-kanocnych. E. Orzeszkowa „Nad Niemnem" - 1) Niezwykle kapryśna, egoistyczna i pró¬żna jest Emilia Korczyńska. Skupia się wyłącznie na swoich dolegliwościach, lekturach (romanse), kosztownych dro-biazgach (perfumy). Nie bierze pod uwagę trudności, z którymi zmaga się jej mąż (kontrybucja, konflikt z Bohatyro-wiczami), drażni ją, że Benedykt mówi o gospodarstwie i dzieciach. Aby za¬spokoić egoistyczne kaprysy żony, Be-nedykt (będąc przecież w trudnej sytua¬cji finansowej) musi wyasygnować na to pieniądze. 2) Zygmunt Korczyński, wy-chowany przez matkę na światowca i artystę, w gruncie rzeczy jest krań¬cowym egoistą: nie liczy się z uczuciami innych (zerwanie romansu z Justyną), pogardza ludźmi, kpi z tych, którzy poświęcili się dla ojczyzny (o własnym ojcu mówi: mój ojciec byl do najwyż¬szego stopnia szkodliwym szaleńcem). On sam pragnie w życiu tylko brać. H. Sienkiewicz „Quo vadis" - 1) Nar¬cystycznym typem jest Petroniusz, rzym¬ski arbiter elegancji, hedonista, syba-ryta, człowiek, który chciał zarówno pięknie żyć, jak też pięknie umrzeć. W swoim pałacu stworzył własny świat, pełen pięknych i kosztownych przed¬miotów, dokąd zapraszał ludzi, których chciał gościć, bo przebywanie z nimi sprawiało mu przyjemność. Jego uko¬chana niewolnica - Eunice -jest piękną kobietą, toteż w jej zakochanych oczach Petroniusz-Narcyz przegląda się z roz¬koszą. 2) Osobowością narcystyczną jest też sam Neron, który nigdy nie ma dość pochwał na temat swojej kiepskiej twórczości. Patrz: kat. 3) Podobnie jego okrutna żona, Poppea, kąpiąca się w oś¬lim mleku, przyzwyczajona do tego, że zawsze osiąga to, co chce. G. Flaubert „Pani Bovary" - Żona prowincjonalnego lekarza, Emma, jest zmęczona monotonną codziennością. Chce być bogata, modnie ubrana, uwiel¬biana, podziwiana. Ponieważ niewysoka pensja Karola nie może jej zapewnić odpowiedniej pozycji w towarzystwie, nie wystarcza też pieniędzy na zaspoko¬jenie kolejnych kaprysów (drogi papier listowy, książki, suknie), Emma zamyka się w kręgu swoich chorób, które mają podłoże psychiczne: nie zaspokojona potrzeba znajdowania się w centrum uwąjgi, wiecznej adoracji, otaczania się zbytkiem. Drażni ją mąż, przeszkadza dziecko. Marzy o wielkim (jak w powie¬ściach) romansie, żeby kochanek nosił ją na rękach i umierał z miłości do niej. K. Przerwa-Tetmajer , Ja, kiedy usta" -Dla podmiotu lirycznego miłość jest jedynie środkiem na zapomnienie o bólu świata i cierpieniu. Za prag¬nieniem rozkoszy zmysłowych kryje się chęć ucieczki od rzeczywistości. Lirycz¬ne , ja" wiersza zdaje sobie sprawę, że zapomnienie może być tylko chwilowe. Tu sfera doznań erotycznych, która po¬winna stanowić źródło pozytywnych wrażeń, okazuje się lekarstwem złud¬nym - dostarcza kolejnego rozczarowa¬nia. Podmiot liryczny wiersza ani przez chwilę nie bierze pod uwagę doznań partnerki (ja, kiedy usta ku twym ustom chylę (...), chcę, by myśl ma omdlała na chwilę, chcę czuć najwyższą rozkosz zapomnienia). K. Przerwa-Tetmajer „Lubię, kiedy kobieta" - Wiersz jest poetyckim opi¬sem zbliżenia erotycznego, w którym mężczyzna (liryczne „ja") jest tylko obserwatorem, nie angażującym się emocjonalnie. Jego postawa wprowadza do tego intymnego przecież faktu wiele chłodu uczuciowego. Kobieta nie jest tu równoprawnym partnerem, staje się jedynie narzędziem zapomnienia, umoż¬liwia chwilowe oderwanie od rzeczywi¬stości. O. Wilde „Portret Doriana Graya" -Na pół alegoryczna powieść inspirowa¬na wątkami satanistycznymi i motywem faustycznym, jest opowieścią o człowie¬ku, który, chcąc zachować wieczną mło¬dość i pozostać niezmiennie piękny, staje się po prostu zły (dla Wilde' anie do pogodzenia była sztuka i piękno z mora¬lnością). W powieści niszczeje i starzeje się postać na obrazie, żywy Gray korzy¬sta z uciech życia, szokując wszystkich kolejnymi skandalami, głównie jednak tym, że mimo wewnętrznej pustki i amo-ralności zewnętrznie pozostaje idealnie piękny i czysty. W okresie modernizmu właśnie narcyz stał się symbolem skraj¬nego estetyzmu, kultu sztuki, czystego piękna. J. Iwaszkiewicz „Erotyk" (Więc pla¬miąc mojej psyche) - Podmiot liryczny wiersza nie przeżywa miłości, ale ją kreuje, nie skupia się na bogactwie doznań, ale na wysiłku poszukiwania niezwykłych porównań w dziedzinie sztuki i kultury, aby móc mówić o swych przeżyciach. Utwór nie jest świadect¬wem głębokiego uczucia, a jedynie po¬pisem erudycji i koneserstwa lirycznego „ja", któremu większą przyjemność sprawia obcowanie ze sztuką (barok, gotyk, obrazy van Dycka) niż pełne przeżywanie miłości (dostrzeganie part-nerki). M. Kuncewiczowa „Cudzoziemka" - Róża Żabczyńska byłaby doskonałą pa¬cjentką doktora Freuda. Dwa przykre przeżycia z młodości (zawiedziona mi-łość i nie zrealizowana kariera skrzypa¬czki) sprawiły, że zamknęła się w swoim świecie (marzeń o Michale i po mist-rzowsku zagranym koncercie D-dur Brahmsa). Ta egoistka i złośnica jest w gruncie rzeczy kobietą marzącą o dos¬konałości, pięknie i harmonii. Często w jej wspomnieniach powraca motyw przeglądania się w lustrze po to, aby mogła potwierdzić słowa Michała: die wunderschone Nase. S. Undset „Krystyna, córka Lavran- sa" - Tytułowa bohaterka poślubiła Narcyza, Erlend nie jest bowiem stwo¬rzony do codziennego życia, nużą go obowiązki, rozczarowuje go Krystyna, która z pięknej i ponętnej dziewczyny stała się gospodynią i matką, toteż ucie-ka na wojnę. To Krystynie przybywa siwych włosów i zmarszczek, on zaś jest ciągle młody, atrakcyjny, przystojny. Niekłamaną przyjemność sprawia mu adoracja innych kobiet. Fitzgerald „Wielki Gatsby" - Da- isy jest kobietą piękną, toteż podoba się wielu mężczyznom, także Gatsby'emu. Nie jest jednak zdolna do prawdziwej miłości, wystarcza jej podziw otoczenia, zachwyt nad jej urodą, uwielbienie, ado¬racja. Jest płytka, zimna i pusta. Córecz¬kę traktuje jak maskotkę. Daisy łatwo zaimponować: wystarczą ekskluzywne przyjęcia, drogie samochody, kosztow¬ne prezenty. Upewnia ją to, że jest piękna i pożądana. H. Barrie „Piotruś Pan" - Bohater jest symbolem człowieka, który nie chce wejść w świat pełen problemów, na¬kazów, zakazów - w dorosłość. Piotruś najlepiej czuje się wśród elfów i ptaków, gdzie wiedzie życie beztroskie i ciekawe (muzyka, zabawy, tańce). Do życia pod¬chodzi egoistycznie: do matki ma pre¬tensję, że nie czeka ciągle na niego i wstawiła w okno kraty. Jest uosobie¬niem ludzkich marzeń o byciu wiecznie pięknym, młodym, podziwianym. A. de Saint-Exupery „Maty Książę" - Narcystyczna w utworze jest róża, która żąda od Małego Księcia nie koń¬czących się hołdów i ciągłych zachwy¬tów nad sobą. Jest kapryśna, zmienna, ale też delikatna, krucha, bezradna. Za¬patrzona w siebie, nie dostrzega, ile kłopotu sprawia swoją osobą. Kiedy Mały Książę opuszcza planetę B-612, róża martwi się nie o niego, ale o to, że zostaje sama. K. Dłakowiczówna „Narcyz i fiołek" * Wiersz przypomina bajkę, w której zarozumiały i pewny swego uroku nar¬cyz dostaje po nosie: piękna różano- *złota Psyche nie robi bowiem żadnej różnicy między przyziemnym fiołkiem i świetlistym narcyzem: i było jej jed-nako - dlaczego kielichy kwiatów pach¬niały slodko: ze skromności czy też z pychy. E. Kieffer „Żeby cię lepiej zjeść" - Se¬bastian to typ dwudziestowiecznego Na¬rcyza, który najlepiej czuje się, prowa¬dząc rozmowy ze sobą (wtedy bowiem rozmówca go nie nudzi, nie wydaje mu się płytki i głupi). Sebastian w gruncie rzeczy kocha tylko Cecylię (wytwór jego wyobraźni, nieosiągalny przedmiot miłości). Nawet między jego samobójst¬wem a śmiercią Narcyza istnieje podo¬bieństwo - niemożność osiągnięcia ide¬ału. * „Lustereczko, lustereezko powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy na świecie?" (Bracia Grimmowie) * Kto sam sobie się nie podoba, często drugim też się nie podoba. (przysłowie arabskie) * „Każdy z nas jest z natury Narcyzem, a każda namiętność jest tylko miłością własna osłodzoną właściwymi epitetami". (J. Glanville) * „Naprawdę kocha się tylko raz. Ale za to całe życie, do samej śmierci, i tylko siebie". (J. Deval) * „Ludzie są jak kwiaty -cztery miliardy Narcyzów". (U. Zybura) Po przekwitnięciu narcyzy nie wyglądają atrakcyjnie Narcyzy to jedne z najpopularniejszych roślin cebulowych kwitnących wiosną. Żółte lub białe kwiaty narcyzów pięknie zdobią wiosenne ogrody. Dowiedz się, co zrobić z narcyzami po przekwitnięciu. Narcyzy po kwitnieniu - pielęgnacja. Narcyzy (łac. Narcissus) to jedne z najpiękniejszych roślin cebulowych kwitnących wiosną. Narcyzy znakomicie nadają się do tworzenia rabat i obrzeży, sadzenia na trawnikach. Narcyzy wytwarzają kwiaty w białej, żółtej, pomarańczowej lub żółtej kolorystyce. Aby co roku pokazywały pełnię swojej krasy, po kwitnieniu powinny przejść okres spoczynku. Kiedy wykopywać cebulki narcyzów i jak je przechowywać? Narcyzy najefektowniej wyglądają sadzone w większych grupach. Nadają się do kompozycji jednogatunkowych lub mieszanych. Kwitną od kwietnia do maja. Potem jednak tracą swój ozdobny wygląd. Po dekoracyjnych kwiatach pozostaje kępa długich, równowąskich liści, która po kilku tygodniach również zamiera. Gdy tak się stanie, cebulki narcyzów można wykopać. Taki zabieg znacznie poprawia wygląd roślin, wpływając między innymi na obfitość kwitnienia i zdrowotność roślin. Narcyzy rosnące przez wiele lat na jednym stanowisku po pewnym czasie mogą wytwarzać coraz mniejsze i rzadsze kwiaty. Narcyzy - wykopywanie cebul Cebule narcyzów najczęściej wykopuje się w lipcu (optymalnie pod koniec miesiąca). Zabieg najłatwiej przeprowadzić, jeśli były posadzone w ażurowych koszyczkach. To ułatwia zlokalizowanie roślin i jednocześnie chroni je przed szkodnikami (np. nornicami i turkuciem podjadkiem). Cebule narcyzów po wykopaniu należy oczyścić, przesuszyć, ułożyć np. z skrzynkach z piaskiem i przenieść do ciemnego, przewiewnego, w miarę chłodnego pomieszczenia. Na tym etapie roślinę można rozmnożyć, oddzielając cebulki przybyszowe. Narcyzy - ponowne sadzenie cebulek Cebule narcyzów ponownie sadzi się na początku września. Warto wybierać żyzne, przepuszczalne podłoża. Głębokość sadzenia jest znaczna (10-20 cm w zależności od grupy, gatunku lub odmiany). Narcyzy przykoronkowe z reguły przesadza się co 2 lata, inne mogą rosnąć na jednym stanowisku przez kilka lat. Autor: Narcyzy po kwitnieniu

czy narcyz wie że jest narcyzem